روز بعد تظاهرات بیشتر شد و یک نفر بمب پرتاب کرد. هفت افسر پلیس و چهار کارگر در اثر انفجار بمب یا تیراندازی پلیس بلافاصله پس از بمب کشته شدند. فرد پرتاب کننده بمب هرگز شناسایی نشد، اما هشت کارگر دستگیر شدند. هفت نفر از آنها به اعدام محکوم شدند و یکی از آنها به 15 سال زندان محکوم شد. این رویداد به نماد بین المللی مبارزه برای حقوق کارگران تبدیل شد.

پس از آن سال، اولین جشن اول ماه مه با تمرکز بر کارگران در 1 می 1890 پس از اعلام آن توسط اولین کنگره بین المللی احزاب سوسیالیست در اروپا در 14 ژوئیه 1889 در پاریس، فرانسه برگزار شد. قرار نبود روز جهانی کارگر یک رویداد سالانه باشد، اما موفقیت چشمگیر آن در سال 1890، دومین روز جهانی آن را به یکی از این رویدادها تبدیل کرد. از آن زمان، جنبش‌های کارگری در سراسر جهان با بزرگداشت اینروز و برگزاری راهپیمایی به مبارزه و کسب این حق ادامه داده‌اند.

با این حال، در سال‌های اخیر، شرایط کار در بسیاری از شرایط بدتر شده است. از زمان بحران مالی جهانی در سال 2008، کار پاره وقت، کوتاه مدت و با دستمزد بد رایج‌تر شده است و مستمری‌های دولتی در خطر است. ما همچنین شاهد ظهور «اقتصاد گیگ» بوده‌ایم، که در آن شرکت‌ها کارگران را به طور معمول برای یک شغل کوتاه در یک زمان استخدام می‌کنند. این کارگران از حقوق معمول برای تعطیلات با حقوق، حداقل دستمزد یا حقوق مازاد بر کار برخوردار نیستند.

روز جهانی کارگر در ایران نیز برای کارگران تعطیل رسمی به حساب می‌آید. کارگران می‌تواند از این روز استفاده کرده و با دریافت حقوق از تعطیلات خود استفاده کنند. حضور در محل کار در روز کارگر باید با توافق کارگر بوده و حقوق اضافه‌کار برای آن در نظر گرفته‌شود.

در ایران اولین گرامیداشت روز جهانی کارگر در سال 1300 خورشیدی مقارن با 1921 میلادی، و  به ابتکار تشکلی به نام “شورای مرکزی فدارسیون سندیکای کارگری” برگزار شد. برگزاری مراسم تا سال 1310 ادامه داشت تا اینکه پس از تصویب قانون مقابله با مرام اشتراکی به فراموشی رفت. پس از آن با اشغال ایران طی جنگ جهانی دوم و حمایت ارتش سرخ در ایران از احزاب سوسیالیست، بار دیگر گرامیداشت روز کارگر در 1 برگزار گردید. حمایت از این رویداد تا سال 1332 و زمان سقوط دولت محمد مصدق ادامه داشت. پس از این دوران نیز اتحادیه‌های کارگری به طور مستقل شروع به فعالیت کردند.

پس از انقلاب سال 1357 در ایران، با توجه به اهمیت قابل توجه اعتصاب‌های کارگری در به ثمر رسیدن انقلاب، تلاش‌هایی برای زنده نگه داشتن جنبش‌های کارگری و ایجاد اتحادیه‌های کارگری مستقل صورت گرفت. هرچند بدون حمایت دولت این تلاش ها راه به جایی نبرد. قانون کار جمهوری اسلامی درخواست به رسمیت شناخته شدن اتحادیه های آزاد کارگری را نپذیرفت. در مقابل پیشنهاد تشکیل نهادهایی را به عنوان شوراهای اسلامی کار می‌دهد. با این وجود، سازمان‌های بین المللی ساختار این شوراها را منطبق با ویژگی‌های اتحادیه‌های آزاد و مستقل کارگری نمی‌داند.